Wprostproporcjonalność

Znam ludzi, którzy uważają, że w życiu poradzą sobie sami, nie potrzebują nikogo, kiedy wokół nich zawsze znajdzie się ktoś, kto wyciągnie pomocną dłoń. Granie na uczuciach innych, kiedy w podświadomości wiesz, że ugrasz to co chcesz, bo druga osoba nie pozwoli, aby działa ci się krzywda. Egoizm i paradoks, w którym ofiarą nie jest „pokrzywdzony” a kochający. Czasem sięgając meritum, odnoszę wrażenie, że nastały czasy, w których każdy pod mocną tarczą obojętnej i pewnej swego „gęby” kryje, gdzieś tam środku, niepewność o samego siebie.

Czasem zastanawiam się czy pomiędzy tą dysproporcją bycia dla innych i samego siebie istnieje jednak pewna proporcja.

Wprostproporcjonalność złudnej pewności i oczywistej niepewności o samego siebie, dyktowana wybujałym ego skromnej osobowości.

Zadziwiające

jak tych z pozoru pewnych

zżera niepokojąca niepewność.